Koncert pasyjny JERYCHO

W koncercie GOLGOTHA usłyszymy tradycyjne (znane i mniej znane w tradycji polskiej i europejskiej) pieśni pasyjne.

JERYCHO to zespół wokalny posługujący się tradycyjnym idiomem śpiewu sakralnego. Grupa wykonuje historyczne śpiewy polskie i łacińskie, stosując improwizowaną polifonię zaadaptowaną przez Bartosza Izbickiego. Kreując nową przestrzeń muzyczną wokół dawnego repertuaru, Jerycho urzeczywistnia wizję żywej tradycji polskiego śpiewu praktykowanego do XIX w.

Bartosz Izbicki - muzykolog i organista. Uczeń ks. prof. Jerzego Pikulika i Marcela Pérèsa. Od przeszło 20 lat zajmuje się polską tradycją chorału, monodii liturgicznej i pieśni nabożnej. W 2013 roku założył zespół Jerycho.

Starannie wyselekcjonowany przez Bartosza Izbickiego repertuar układa się w kompletne niemalże Misterium Męki Pańskiej. Muzyczną kontemplację rozpoczniemy wraz z Chrystusem w Ogrójcu (Klęczy w Ogrójcu), potem towarzyszymy mu przy zdradzie Judasza (Nieszczęsny Judasz), opłakujemy zadane mu przed Ukrzyżowaniem rany (Lament Serdeczny) aż po tytułową Golgotę (Krzyżu Święty, Święty Boże), która stała się miejscem najdotkliwszego cierpienia Matki Najświętszej (Cum autem venissem). Całość wieńczy przejmujące Dobranoc, Głowo Święta w przepojonym modlitwą wykonaniu Pawła Szczycińskiego.

W warstwie muzycznej zaś odnajdziemy to wszystko, z czego JERYCHO słynie najbardziej i za co cenione jest coraz częściej nie tylko w Polsce. Jak czytamy w artykule Weroniki Grozdew-Kołacińskiej: W Polsce przyjęło się przekonanie, że według tradycji, choć trudno ustalić jej czasowe ramy, powinno się dawne religijne pieśni ludowe (śpiewane przez lud, choć niekoniecznie o ludowej proweniencji) wykonywać w postaci monodycznej, czyli jednogłosowej. Tymczasem śpiewacy zespołu JERYCHO nie wahają się pokazać, że zaintonowanie drugiego, trzeciego, kolejnego głosu nie ujmuje tym śpiewom ani tradycyjności, ani rzeczywistości teologicznej, ani tym bardziej prawdy o człowieku, który poprzez ten śpiew i ten repertuar dociera zarówno do Stwórcy i Odkupiciela, jak i samego siebie.

Golgota - łacińska Calvaria, czyli „czaszka” lub „miejsce czaszki” jest symbolem całej możliwej do wyobrażenia historii człowieka na Ziemi, to na wskroś antropologiczny, ludzki symbol, który przez wieki towarzyszył Kościołowi w przeżywaniu jego cielesności – przypominając, że nieustannie jest w drodze, której ważnym elementem jest moment przejścia przez śmierć do nowego życia. W ostatnich latach czaszka została zepchnięta niemal całkowicie w sferę profanum i bardziej kojarzymy ją z rzeczywistością leżącą na antypodach Kościoła i myślenia religijnego. Dlatego też projekt Golgotha, świadomie nawiązując do niedawnych jeszcze tradycji, proponuje nowe odczytanie symbolu czaszki i przywrócenie jej na miejsce zajmowane przez długie stuleci

______________

WSTĘP WOLNY